In de wachtkamer

De wachtkamer zit vol, de mensen zwijgen,
de ene leest, de ander kijkt verveeld,
een derde zou zo heel graag willen weten
wat die of die nu eigenlijk wel scheelt.
En als er één eens wat begint te praten,
Dan wordt er over ’t weer het meest gezegd,
Het is te koud, te warm of teveel regen,
Maar bijna altijd vinden we het slecht.
Daar die mevrouw schijnt uiterlijk zo rustig,
Maar in haar hart krampt angstig reeds de pijn,
De dokter zal haar straks de uitslag zeggen,
O Here, laat het niet dat erge zijn.
Dan gaat het zoemertje, ze mag naar binnen,
Hoe kan die dokter rustig zitten daar,
Mevrouw, het is toch waar we bang voor waren,
Ik moet U opereren, ja het is heel naar.
Je kijkt verwezen rond, dus toch dat erge,
Je wereld stort ineen, je ziet geen weg,
Heel in de verte hoor je hem nog zeggen:
Dit is het noodlot, en ook U hebt pech.
Maar in die grote nood, voel je Gods Vaderhanden,
Vrees niet Mijn kind, Ik ga wel met je mee,
Zelfs door het diepste dal blijf Ik je dragen,
En in je hart daalt zachtjes Jezus’s vree.

M Koffeman-Zijl
“Voor u en voor mij”